Junikveld

Vi sitter i slørblå junikveld

og svaler oss ute på trammen.

Og alt vi ser har dobbelt liv,

fordi vi sanser det sammen.

Se - skogsjøen ligger og skinner rødt

av sunkne solefalls-riker.

Og blankt som en ting av gammelt sølv

er skriket som lommen skriker.

Og heggen ved grinda brenner så stilt

av nykveikte blomsterkvaster.

Nå skjelver de kvitt i et pust av vind,

- det er som om noe haster...

Å, flytt deg nærmere inn til meg

her på kjøkkentrammen!

Den er så svimlende kort den stund

vi mennesker er sammen.

Fire år

Min vesle ven eg ser kor augo smiler,

og høyrer kor du djupt av lukke lær,

der fullt av tiltru du i mot meg stiler

så fort som dine kvikke føter ber.

Og når du trygg og glad i armen kviler,

eg ynskjer at eg støtt får bli deg nær,

og bere deg dei mange motgangs miler

som eingong ventar deg på vegen her.

Velsigna vere åra du er hjå meg,

før du kjem ut i verda og veks frå meg,

eg sit einsam att og eldest av.

Men kanskje då når dagen kring meg bleiknar,

når augo dimmest og når foten veiknar,

vert du mi leidarstjerne og min stav.

Jacob Sande

Datteren min

Datteren min vokser ut av hendene mine og inn i
armkroken. Ut av armkroken og opp på skulderen.
Du må ikke vokse så fort, sier jeg. Datteren min
vokser ut av fanget mitt og fram på gulvet. Den skitne
ullgenseren. Det flokete håret. Opp fra gulvet og ut av
døren. Da tar jeg henne hardt i armen. Nei, sier jeg.


(Gro Dahle)